Soğuk sabahları, Les Goodson University Club dışında avcılar adak kurban erken ortaya çıkar, Manhattan Fifth Avenue zengin bir streç, ve ırklar iki panhandlers o Catman ve pezevenk-the-baby bir buhar havalandırma önünde sıcak bir nokta için lakaplı vardır. Saksafonunda “beş Al” a fırlattı ve davasını faturalar ve madeni paralar için açık bıraktı.
İyi bir hafta içinde, Harlem'deki demiryolu dairesindeki kirayı ödemek ve masaya yemek koymak için yeterli bir yaşam. Birkaç kez, o eski bir sınıf arkadaşı gördü, Gregory Peterson, bir baş sallamak kadar çok olmadan sosyal kulübe bağlı.
67 yaşındaki Bay Goodson ve sınıf arkadaşı 1969'da Columbia Üniversitesi'ne kabul edilen rekor sayıda siyah öğrenci arasındaydı. Columbia ve diğer rekabetçi kolejler, sivil haklar hareketi zemin kazandıkça kampüslerinin ırksal makyajını değiştirmeye başlamıştı, ancak 1968'de Rev. Dr. Martin Luther King Jr. ' nin suikastı ve ortaya çıkan öğrenci grevleri ve kentsel ayaklanmalar, çabalarını iki katına çıkarmalarını sağladı.
Kısmen ahlaki bir zorunluluktan değil, aynı zamanda toplumun kumaşının ırk çatışması tarafından parçalandığı korkusundan da hareket ettiler. Yatılı okullar tarafından bakımlı siyah öğrencilere ek olarak, uzun süre göz ardı ettikleri fakir mahallelerden gelen siyah öğrencileri umut verici bir şans aldılar.
On yıllar boyunca geriye bir bakış, kolej kabullerinde olumlu eylemin ilk yıllarında neyin doğru gittiğini, aynı zamanda en iyi niyetlerle bile neyin yanlış gidebileceğini gösterir.
Şans ya da deneyim ya da sıkı çalışma yoluyla, uzun zamandır beyaz kuruluşun direkleri olan kurumların kültürüne uyum sağlayanlar, çoğu geleneksel bahçelievler adak kurban önlemle başardılar. Diğerleri kişisel travma, aile sorunları, mali sorunlar, kültür şoku nedeniyle kırılamadı-birçok beyaz öğrenci tarafından da hissedilen, ancak bu kadar küçük bir azınlıkta olmakla birleşen tür sorunlar. Ve o zamanlar üniversiteler, yardım edecek iradeye ya da bilgiye sahip olmadıklarını söylediler.
“Bence sormak adil bir soru: ne yaptığımızı gerçekten anladık mı, biliyor muyuz, yoksa sorunların ne olacağını tahmin edebilir miyiz?"Robert L. kirkpatrick Jr., o zaman Middletown, Conn Wesleyan Üniversitesi'nde kabul Dekanı olduğunu söyledi., bu erken çabaların bir parçasıydı. "Cevap hayır. Sanırım içgüdüsel olarak doğru şeyi yapmaya çalışıyorduk.”
Columbia-Harlem'in hemen yanındaki bir Ivy League Kampüsü-özellikle revelatory bir ortamdı. Belki de üniversite kapılarının içindeki ayrıcalık ile dışarıdaki siyah insanların sıkıntıları ve talepleri arasında daha çarpıcı olan bölümler başka hiçbir yerde yoktu.
New York Times, 1969'da kampüse birinci sınıf bakırköy beylikdüzü adak kurban adak kurban olarak gelen columbia'nın 1973 sınıfındaki yaklaşık 50 siyah öğrencinin çoğunu izledi. Bazıları yakın arkadaş kaldı ve dizinleri ve fotoğraflardan başkalarını bulmak yardımcı olmuştur.
İyi bir hafta içinde, Harlem'deki demiryolu dairesindeki kirayı ödemek ve masaya yemek koymak için yeterli bir yaşam. Birkaç kez, o eski bir sınıf arkadaşı gördü, Gregory Peterson, bir baş sallamak kadar çok olmadan sosyal kulübe bağlı.
67 yaşındaki Bay Goodson ve sınıf arkadaşı 1969'da Columbia Üniversitesi'ne kabul edilen rekor sayıda siyah öğrenci arasındaydı. Columbia ve diğer rekabetçi kolejler, sivil haklar hareketi zemin kazandıkça kampüslerinin ırksal makyajını değiştirmeye başlamıştı, ancak 1968'de Rev. Dr. Martin Luther King Jr. ' nin suikastı ve ortaya çıkan öğrenci grevleri ve kentsel ayaklanmalar, çabalarını iki katına çıkarmalarını sağladı.
Kısmen ahlaki bir zorunluluktan değil, aynı zamanda toplumun kumaşının ırk çatışması tarafından parçalandığı korkusundan da hareket ettiler. Yatılı okullar tarafından bakımlı siyah öğrencilere ek olarak, uzun süre göz ardı ettikleri fakir mahallelerden gelen siyah öğrencileri umut verici bir şans aldılar.
On yıllar boyunca geriye bir bakış, kolej kabullerinde olumlu eylemin ilk yıllarında neyin doğru gittiğini, aynı zamanda en iyi niyetlerle bile neyin yanlış gidebileceğini gösterir.
Şans ya da deneyim ya da sıkı çalışma yoluyla, uzun zamandır beyaz kuruluşun direkleri olan kurumların kültürüne uyum sağlayanlar, çoğu geleneksel bahçelievler adak kurban önlemle başardılar. Diğerleri kişisel travma, aile sorunları, mali sorunlar, kültür şoku nedeniyle kırılamadı-birçok beyaz öğrenci tarafından da hissedilen, ancak bu kadar küçük bir azınlıkta olmakla birleşen tür sorunlar. Ve o zamanlar üniversiteler, yardım edecek iradeye ya da bilgiye sahip olmadıklarını söylediler.
“Bence sormak adil bir soru: ne yaptığımızı gerçekten anladık mı, biliyor muyuz, yoksa sorunların ne olacağını tahmin edebilir miyiz?"Robert L. kirkpatrick Jr., o zaman Middletown, Conn Wesleyan Üniversitesi'nde kabul Dekanı olduğunu söyledi., bu erken çabaların bir parçasıydı. "Cevap hayır. Sanırım içgüdüsel olarak doğru şeyi yapmaya çalışıyorduk.”
Columbia-Harlem'in hemen yanındaki bir Ivy League Kampüsü-özellikle revelatory bir ortamdı. Belki de üniversite kapılarının içindeki ayrıcalık ile dışarıdaki siyah insanların sıkıntıları ve talepleri arasında daha çarpıcı olan bölümler başka hiçbir yerde yoktu.
New York Times, 1969'da kampüse birinci sınıf bakırköy beylikdüzü adak kurban adak kurban olarak gelen columbia'nın 1973 sınıfındaki yaklaşık 50 siyah öğrencinin çoğunu izledi. Bazıları yakın arkadaş kaldı ve dizinleri ve fotoğraflardan başkalarını bulmak yardımcı olmuştur.
